Çok Sıkılmak.

Bugün ofiste çok sıkılıyorum.
"Tüm gün boyunca ne yaptın" diye sorsalar "sanane!" diyerek agresiflik yapmaktansa "amuda kalkmaya çalıştım ama amuda inanmıyorum." gibi özlü bir cümle kurmayı tercih ederim. Ya da efendi olup gerçeği de söyleyebilirim.
Tüm gün çok sıkıldım. Yarım gün az sıkılsam iyi yerdeydim, ama ben tüm gün çok sıkıldım. Üstelik işim varken yaptım bunu! İşin varken çok sıkıldığında hayat daha da zor geliyor insana. Ben genelde sıkılmam. Sıkılmak için vaktimiz olmadığına inanan hastalardan biriyim, ama bugün kaçınılmaz bir şekilde sıkıldım ve bana nispeten yabancı olan bu duygu karşısında durmaksızın daralıyorum sayın seyirciler. Bu durumun ne kadar süreceğine dair henüz elimize bir bilgi ulaşmadığı için başka bir habere geçesim var, fakat yönetmen izin vermiyor. "Herkes kendinin yönetmenidir azizim, kendine yüklenme bu kadar.." diyerek canlı yayına bağlanan ey duyarlı birey! git evine. Giderken kaldırıma çık da öyle yürrrüü!
Mayıs geldi, mertlik bozuldu bünyede. Bugünkü havadan bahsettiğimde "sorma, ne haldeyim, sorma hederdeyim.." bağlantısını daha iyi anlayabileceğiz misal. Sabah soğuktu, esiyordu (ama yağmur çiselemiyordu). Sonra güneş açtı çok sıcak oldu. Şimdi ise bulutların kıpır kıpır olması nedeniyle hava bir açıyor bi kapıyor ve açtığında çok sıcak olurken, kapadığında çok esiyor, tüyler diken diken oluyor. Benim tüyler diken diken olduğunda kirpiye benziyormuşum gibi geliyor ve oturmak istiyorum yerli yerimde. Olmuyor. Hayat el vermiyor. Hayatın biyad etmesini bekleyerek kendisini geçiremeyiz. Hayatı (kapıya kadar) geçirmek ise nezaketendir hiç yoksa. O halde ne yapıyoruuuz?..Bu blog girdisini burada bitiriyor, okuyan varsa "Kral adamsın vesselam" demeyi bir borç biliyoruz. Tenkselot.