Baktın mı Salih?

Küçük bir büfe. Kapının önünde üç beş masa... Oturdum birine. Tost söyledim - kaşarlı domatesli. Bir parça margarinin tadı, iki parça kaşarı bastırır türden. Domates sarı. Masalarda boş bardak, yemek artığı yok neyseki. Ama küllükler dolu.

"Boşları aldım baba..."
"İyi. Küllükleri de boşalttın mı Salih?"

Ortalarda koşuşturan şu sarı çiyan ergen, Salih. Burada olası yok, her halinden belli. Gözler kederli, beden kıpır kıpır... Böyle olsun istemeyenlerde olan o yaman çelişki. Gözlerden belli, babasından hızlı yaşlanacak... Salih'in eli çabuk. Küllükler temiz.

"Küllükler tamam baba."
"İyi. Limonataya baktın mı?"

İşleri buyurmadan söyleme kaygısı: Baktın mı, yaptın mı? Koca adam oldu artık Salih, gücüne gitmesin oğlanın... Oysa bu sorular yüzünden, çocuk hep geriden geliyor sanki. Hep bir adım geç.

"Bakmadım daha baba. Daha bakmadım... Küllükleri yeni bitirdim ya."
"Pardon! Ben hesabı alayım..."
"Tabi hanımefendi... Salih! Aldın mı hesabı, hanımefendiye bak..."
"Baba limonataya daha şimdi baktım."
"İyi. Verdin mi para üstünü? Haydi, hanımefendiyi bekletmeyelim..."


'Daha şimdi açtım para çekmecesini. Kaç para vermiş daha şimdi gördüm daha, yeni.' 

Zamansız arayla, arka arkaya işler... Öyle çok iş var ki yapacak; gözü açık olacaksın, oradan oraya ok gibi fırlayacaksın, her an zehir gibi olacaksın!

"Salih, topladın mı masayı, bak ötede boş bardaklar var - Mustafa abin dükkana dönmüş..."
'Toplamadım baba. Hesabı daha şimdi... Hem o Mustafa da benim abim değil! Benlen yaşıt, erken terk. Az daha yapılı diye abilik taslıyor aklı sıra. Ona kalsa toplamaz ama benim arkamı! Giderken söylesin, alırdım ben boşları.'
"Yeni gelen var Salih, baktın mı köşe masaya?"
'Yeni gelene koyim ben baba. Mustafa'ya koyim! Koyim ben böyle hayata... Alacağım olsun benim baba!

"Salih," ...